Afgelopen week heb ik de film „De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween” gezien. Een ontspannen film over een thema dat ons allemaal wel eens bezig houdt. Wat gebeurt er als ik gewoon op pad ga? en mijn leven leef zoals het op me af komt.
De 100-jarige man blijkt daar in deze film een mooi spannend leven aan over gehouden te hebben. Hij danste en dronk met politici en wetenschappers, bouwde wolkenkrabbers, mocht heel veel dingen opblazen en profiteerde als dubbelspion van de absurditeit van de koude oorlog. De hoofdrol wordt vertolkt door Robert Gustafsson die de rol stoïcijns speelt. Dat doet hij goed, de film blijft daardoor in balans want het schuurt ook een beetje, het voelt soms als een gemakkelijke remake van Forrest Gump.
Een andere rol intrigeerde me vooral, die van David Wiberg, die Benny speelt. Een schuchtere jongen, eeuwig student, die in ontelbaar veel studies net niet is afgestudeerd. Waarom niet? Bang voor de grote wereld? Weg uit zijn comfortzone? Hij weet veel door al zijn studies, maar past het niet toe, niet wetende wat hij met zijn leven moet. Tot hij per ongeluk de 100-jarige man en een kompaan ontmoet en verzeild raakt in een soort roadmovie.
Ik moest denken aan het afgelopen half jaar waarin ik enkele afstudeerders begeleidde op de HvA, in bouwtechniek en architectuur. De meesten van hen zijn nu afgestudeerd, sommigen niet, sommigen heel erg goed. Ik vind het mooi werk om te doen, sowieso is les geven inspirerend, maar studenten meemaken in de laatste fase van hun studie is fantastisch. Je mag ze nog een zetje geven richting de praktijk, of een vervolgstudie, je helpt ze om het beste uit zich zelf naar boven te halen. Maar ergens…
Ergens is het ook jammer dat zo een periode afgesloten wordt en de verwachtingen toenemen. Dat ze wat gaan doen met hun studie, met hun talenten gaan woekeren, en maar doorgaan. Ik begreep Benny ergens wel, die durfde de verwachtingen nog niet aan, hij wist het gewoon nog niet, en hij wilde het ook niet weten.
Met mijn studenten heb ik het er over gehad wat ze nu gaan doen. Veel gaan doorstuderen aan een TU of een academie, verstandig, altijd goed. Weer anderen gaan werken, of werkten al part-time na hun stage en gaan nu full-time aan de slag. Begrijpelijk, als je nu een baan kan krijgen dan laat je zo een kans niet zomaar gaan. Maar er waren er ook een paar die het nog niet wisten, zij gaan reizen. Daar was ik het meest jaloers op, misschien zijn zij op de lange termijn wel het meest verstandig.
Ik heb er wel eens spijt van dat ik in mijn jonge jaren geen lange reis heb gemaakt, of in het buitenland heb gewerkt. Aan de andere kant, ik heb van mijn vervolgstudies genoten en op interessante architectenbureaus gewerkt. Ook wat waard, en die break, die heb ik genomen toen ik naar Rome ben gaan lopen.
Met Benny kwam het uiteindelijk ook goed. Niet kiezen is ook een keuze, en op een gegeven moment wordt er voor je gekozen. En zo belandde hij op een tropisch eiland met een stoere vrouw en een olifant. Dat had hij allemaal niet gehad als hij uiteindelijk was afgestudeerd.
Ik ben trots op mijn afstudeerders die de volgende stappen zetten. Sommigen stellen hun vervolgstappen nog even uit, maar in de film zag de 100-jarige man dat allemaal goedkeurend aan, hij had zijn hele leven zo geleefd. Gewoon, op zijn gevoel de stappen genomen en avonturen beleefd.
Met LeMartin help ik architecten en creatieve ondernemers, in hun werk, maar ook in hun opleiding.
Blog LeMartin; Martin Fredriks 